“فرافکنی” عبارت است از نسبت دادن کاستی ها، کوتاهی ها، و خطاهای خود به دیگران یا عوامل خارجی. نگارنده در کتاب با ذکر شواهد مختلف بر آن است سوابق و زمینه های فرافکنی در ادب فارسی را نشان دهد. وی به همین منظور برخی اشعار یا نوشته هایی را از شاعران و نویسندگان ایرانی بررسی می کند؛ نوشته ها و اشعاری از فردوسی، ناصر خسرو، خیام، عطار، نظامی، مولوی، سعدی، حافظ، جامی، عبید، صائب و دیگران؛ همچنین از متاخران نظیر: ملک الشعرای بهار، پروین اعتصامی و نیما یوشیج.