تعامل فقه و کلام با یک دیگر به عنوان دو دانش، از سلسله مباحثی است که در جغرافیای فلسفة فقه جایگاهی ویژه دارد. امروزه فقه به دلیل حضور فراگیر و احراز نقش محوری در عرصه های اجتماعی، به ویژه قانون گذاری، از اهمیت بسزای برخوردار است. از این رو، ضرورت سخن گفتن از تعامل دانش فقه و کلام که بنیادهای کلامی فقه نظر دارد و دانش فقه را در برآوردن نیازهای اجتماعی توانا می سازد، مبرهن می شود. نگارنده در کتاب حاضر، در صدد تبیین چگونگی ارتباط بین دانش فقه کلام از دو منظر بیرونی و درونی است. وی تلاش می کند تا با استفاده از روش توصیف، تبیین و نقد، رابطة دو سویه بین دو دانش مذکور را به اثبات برساند.