براوئر (1881-1966 م) یکی از فیلسوفان و ریاضی دانان هلندی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم می باشد. ریاضیات و فلسفۀ براوئر آشکارا در هم تنیده اند. ریشه های ریاضیات او به باورهای اولیه وی دربارۀ عرفان بازمی گردد. ریشۀ ابی دقیق تاریخی اندیشه های عرفانی ـ فلسفی براوئر ساده نیست، اما می توان ردی از اندیشه های عرفانی اروپایی و هندی، فلسفۀ کانت، شوپنهاور، پوانکاره و… را در شکل گیری تفکر او تشخیص داد. هم چنین براوئر را یکی از بنیانگذاران توپولوژی جدید می دانند. حل مسالۀ پنجم هیلبرت برای حالت یک بعدی، پیش زمینۀ تحقیقات بعدی براوئر را شکل داد. اصول فلسفی شهودگرایی او را می توان در مواردی خلاصه کرد، که در کتاب حاضر به آن ها پرداخته شده است: ریاضیات «آفرینش آزاد ذهن» است، مستقل از تجربه؛ به این معنا که ریاضیات حاصل یک فرایند پویایی مداوم ذهنی مستقل از تجربۀ معنای عام است؛ تنها «شهود پیشینی» در آفرینش آزاد ریاضیات، حرکت و زمان است؛ اشیای ریاضی «ساختمان های ذهنی» هستند؛ دامنۀ وجود اشیای ریاضی ثابت نیست؛ ریاضیات مستقل از منطق است؛ منطق یکی از کاربردهای ریاضیات است؛ و…