نگارنده به منظور بررسی مسائل فلسفی مرتبط با علوم اجتماعی، مواضع سنتی و معاصر را در این خصوص، مطرح می سازد. بر این اساس، مباحث آغازین کتاب، به دیدگاه های تجربه گرایانه ی علوم طبیعی و نقدهایی از تجربه گرایی، اختصاص یافته است. در فصل چهارم، گزارش های جامعه شناختی و تاریخی از علم به منزله ی بدیل های برای دیدگاه تجربه گرایانه، مطرح گردیده است. مقایسه ی عقلانیت ابزاری، عقلانیت پیروی از قواعد نظیر فرهنگ ها، سنن و هرمنوتیک و عقلانیت انتقادی، از مباحث دیگر کتاب است که سپس نگارنده از رابطه ی رئالیسم انتقادی و علوم اجتماعی، مساله ی فمینیسم و پست مدرنیسم سخن به میان می آورد. گفتنی است بحث نظریه ی انتقادی و رئالیسم انتقادی این است که می توان مبنایی برای گفت وگوی اخلاقی و سیاسی یافت، اگرچه مبنایی که هر یک از آن دفاع می کنند، متفاوت است. رئالیسم انتقادی به نیروی محرک بنیادین سنت تجربه گرایانه نزدیک تر است و می گوید که هر چه شناخت ما از جهان اجتماعی تزلزل ناپذیرتر باشد، مباحثات اخلاقی و سیاسی ای که می توانیم شرح و بسط دهیم، تزلزل ناپذیر تر است. نظریه ی انتقادی، شکلی از ایده ی عقلانیت را به منزله ی بحث اخلاقی به کار می برد. سپس بحث فمینیسم را در سیر تحول پساساختارگرایی بازگو می کند. به تصریح کتاب: “نخستین نسل نظریه پردازان ساختارگرا، ایده ای ساختارهاری بنیادی جامعه و زندگی اجتماعی را با ساتفاده از شباهتی زبانی پروراندند. رئالیسم این ایده را بسط بیشتری داد. ولی پساساختارگرایی از این دغدغه دور شد تا به بخشی از آن چه امروز به چرخش زبانی در فلسفه ی قرن بیستم معروف است، تبدیل شود. این رویکرد، جهان اجتماعی را بر ساخته ی زبان یا گفتمان های گوناگون می داند. در بیشتر فلسفه ی پساساختارگرایی، شرح و بسط نوعی دیدگاه نسبی گرایانه را مشاهده می کنیم ـ این ایده که هیچ گفتمانی شایسته تر یا علمی تر از دیگری نیست. این رویکرد به ویژه در جامعه شناسی و مطالعات فرهنگی و روان شناسی اجتماعی و مطالعه ی ادبیات، نافذ بوده است، ولی در رشته ی تاریخ هم می توان آن را یافت. پست مدرنیسم، این جنبش را باز هم پیش تر برد، تقریبا تا مرز کنار گذاشتن فلسفه از هر جنبه یا دقیق تر با استفاده از استدلال های فلسفی بر ضد فلسفه”.