در فصل اول کتاب حاضر، روایتی صحنه پردازانه از مجموعه وقایعی ارائه می شود که اهمیت مناسک و زبان نمادین اسلام شیعی را در خلق و حفظ جنبش انقلابی نشان می دهد. در فصل دوم به مرور نوشته های فوکو درباره انقلاب پرداخته می شود که نشان می دهد مفهوم معنویت سیاسی در نزد فوکو چگونه بوده است. فصل سوم به خوانش اشتباه آفاری و اندرسون از فوکو و بازنمایی نادرست وقایع انقلابی توسط آن دو اختصاص یافته است. در فصل چهارم به بحث سیاست فمینیستی و جنبش زنان در چند ماه اول پس از پیروزی انقلاب می پردازد. در فصل آخر به بررسی تحولی می پردازد که در فهم فوکو از تاریخ و از مسئله سوژه رخ داد.