رفقا در سرسرای تالار محل برگزاری جلسه دور هم جمع شده بودند. این گروه های پراکنده، آن قدر منتظر می ماندند تا در باز شود و جریان پرجاذبه ای، که همواره خبر از ورود “فراندو گاریدو” می داد، به درون راه یابد. ناگهان گاریدو در چارچوب در پدیدار شد و به “سانتوس” سلام کرد. گاریدو موهایش را کوتاه کرده بود؛ از پس گردنش بوی صابون حمام و ادوکلن بعد از اصلاح به مشام می خورد. یک لحظه سانتوس به نظرش رسید، پشت سر فرناندو گاریدوی چهل سال قبل حرکت می کند، رهبری مادرزاد که در جلسه های تدارکاتی اکتبر 1934 به او گفته بود: “همه چیز را ول کن و دنبال من بیا” دسانتوس چهل سال همه جا دنبالش رفته بود و جنگ ها، تبعیدها، زندان ها و هویت های جعلی را کنار او تجربه کرده بود. جمعیت یک صدا فریاد برآوردند: “مرده باد مرگ” و در این هنگام انفجاری مهیب، جمعیت را از هم پراکنده ساخت و در این میان گاریدوی به قتل رسید.