فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی منجر به آن شد تا نظم دو قطبی تعریف‌شده برای نظام بین‌الملل عملا معنای خود را از دست بدهد و شاهد شکل‌گیری فرایندهای «ضد نظمی» باشیم که قدرت‌های به جای مانده از دوران جنگ را دچار بحران می‌ساخت. این فرآیند موجب شد تا نظریة «پایان تاریخ» و «برخورد تمدن‌ها» در آن زمان مطرح شود که غایت آنها، معرفی دشمن تازه‌ای به نام «بنیادگرایی» و «تروریسم» بود. در قالب این طرح تازه قرار بود فرهنگ و تمدن اسلامی به دشمن اصلی نظم بین‌المللی تبدیل شود و تروریسم پدیده‌ای بود که بزرگ‌نمایی شد تا این تهدید واقعی جلوه داده شود: در نتیجة این راهبرد جدید، طیف متنوعی از نظریه‌های توجیهی برای مبارزه و کاربرد زور علیه بازیگران مسلمان تولید و عرضه شد، که به عنوان نمونه می‌توان به «تهدید نامتقارن» اشاره کرد. متعاقب این اقدام، دیدگاه‌های تازه‌ای برای مدیریت این دسته از تهدیدات تولید شد و شکل نوینی از جنگ‌ها شکل گرفت که به نبرد نامتقارن معروف هستند. این الگوی نبرد، دارای قابلیت‌های ویژه‌ای است که به بازیگرانی که دارای توان نظامی کم‌تری هستند، امکان آن را می‌دهد تا در نبرد موثرتر ظاهر شوند. در این میان، حزب‌الله لبنان از جمله بازیگرانی است که توانسته است از این امتیاز بسیار بهره برده و تجاوز سنگین و همه‌جانبة اسرائیل غاصب را مهار و مدیریت نماید. نگارندگان در کتاب حاضر، ضمن توجه دادن مخاطب به بنیادهای تئوریک نبرد نامتقارن، تلاش کرده‌اند تا با استفاده از الگوی پیشنهادی، به بازخوانی و تحلیل دو رخداد مهم، جنگ 33روزه و 22روزه بپردازند.