در این کتاب بیان می گردد که اثر هنری را در شرایط مدرنیته می توان به دو شیوه تولید و به عموم عرضه کرد: به منزله کالا یا به منزله ابزار تبلیغات سیاسی. تقریباً می توان میزان هنر تولید شده در چارچوب این دو رژیم را برابر دانست، اما در شرایط حاکم بر صحنه هنر معاصر می بینیم که نگاه کالایی به تاریخ هنر بیشتر و نگاه تبلیغاتی- سیاسی به هنر بسیار کمتر است؛ هنر از این منظر چیزی است یکسره بی قدرت و ناقد هرگونه ملاک درون ماندگار برای گزینش و هرگونه منطق درون ماندگار برای تکوین. هنر معاصر هم زمان در دو جایگاه تصویر و نقد تصویر قرار می گیرد و قدرتش را با تملک حرکت های شمایل شکنانه ای که متوجه آن است نشان می دهد. چیزی پارادوکسی به نام اثر هنری مدرن مولود همین تملک بنیادین است.