“وینی ماندلا”، اولین زن سیاه‌پوستی است که در آفریقای جنوبی مددکار اجتماعی گردید. در سال 1958 با “نلسون ماندلا”، رهبر جنبش آزادی‌بخش سیاهان، ازدواج کرد و همکار سیاسی او شد. اما در سال‌های پرخطر فعالیت‌های زیرزمینی و پس از جدایی ناراحت‌کننده از شوهرش، در سال 1963 به زندان ابد محکوم شد و سال‌ها نیز در تبعید به سر برد. وینی ماندلا در این اثر از خاطرات دوران زندگی و مبارزات خود علیه آپارتاید و تبعیض نژادی در افریقای جنوبی، سخن می‌گوید و به طور کلی فعالیت‌های سیاسی خود و همرزمان خویش را بازگو می‌کند، از عقاید مردمی و اعتقاد راسخ خود سخن به میان می‌آورد و برای نمونه در این خصوص خاطرنشان می‌کند: من مدت زیادی است که از برای خود زندگی‌کردن دست کشیدم. ایده‌آل‌ها و اهداف سیاسی‌ای که من برای آن‌ها مبارزه می‌نمایم، همان اهداف و ایده‌آل‌های سرزمین من هستند… و هر رفتاری که با من می‌کنند، همان است که با مردم این سرزمین انجام می‌دهند و… وقتی که مرا به تبعید می‌فرستند، برای من به عنوان یک موضوع شخصی تلقی نمی‌گردد. آن‌ها فکر می‌کنند که با توقیف و بازداشت من می‌توانند ایده‌های سیاسی‌ام را نیز متوقف نمایند که امری غیرممکن تاریخی است”.