«سیدمحمدعلی جمالزاده اصفهانی»، نویسنده و بنیان گذار داستان نویسی جدید ایرانی است. او 23 دی ماه سال 1270 در اصفهان متولد شد و 106سال بعد در 17 آبان ماه سال 1376 در ژنو سوئیس چشم از جهان فروبست. مقدمه ی نویسنده کتاب به طریقه نویسندگی و داستان سرایی اختصاص دارد و در بخشی از همین بخش ابتدایی به «سهم دانشمندان فرنگ در ترویج ادبیات فارسی» و کوتاهی خودِ ایرانی ها در این رابطه پرداخته است. در بخش دوم کتاب، اهمیت داستان و رمان را یادآور شده و معتقد است: این دو رکن اصلی ادبیات بیشتر ممالک دنیا را تشکیل می دهند و اگر با تحقیق، مطالعه، دلسوزی، ذوق و قدرت کافی همراه باشد می تواند منشأ خدمت های بزرگی شود. کتاب مملو از کلمات، عبارات، ابیات و واژگان کهن، معاصر و امروزی است و گاهی در پاورقی کوتاه نوشته ها و خاطراتی از جمالزاده قید شده، که نخواندنش متضرر شدن است. همچنین نوشتن اصل برخی عبارت ها به زبان های انگلیسی، روسی، آلمانی و فرانسوی در پاورقی در سراسر کتاب به چشم می خورد. او بر ساده نویسی تأکید می کند و تقلید از دیگران را فقط در مواردی چند جایز می داند و در این باره به تقلید از حافظ که در قرن هشتم و از سعدی که در قرن هفتم می زیسته، اشعاری به نمونه آورده است.