خبر خیلی زود در سراسر ترکمن صحرا پیچید، دهان به دهان و سینه به سینه رسید تا دورترین اُبه. صحرا سراسر جشن و پایکوبی شد، کسی نپرسید کی یا چطور، همه به سوی مرز می رفتند. نیروهای انتظامی غافلگیر شده بودند، باورشان نمی شد که تا لب مرز تا کنار سیم های خاردار تودرتو اجازه نزدیک شدن دارند. در جای جای مرز اترک، چادر پشت چادر زده شد، کسی از کسی چیزی نمی پرسید، نگاه ها پرمعنا بود که پیر و جوان از شوق می گریستند. پیرمرد برگشته بود، پیرمرد به دنبال صدا می گشت اما کسی نبود با خود گفت: باورها در من مرده اند، دفن شده اند، من به امید زنده ام، به امید زنده مانده ام… .