کتاب حاضر، رماني است که با زباني روان براي گروه‌هاي سني (د) و (ه) نگاشته شده است. در اين داستان در دهکده‌اي بچه‌هايي هستند که مثل علف‌هاي هرز سبز مي‌شوند و رشد مي‌کنند. «ژوائو»، کودک پرتغالي، نيز يکي از اين بچه‌ها بود و وقتي اولين بار روي نيمکت کلاس درس نشست، نه سال تمام از سنش مي‌گذشت. معلم کلاسش اسم او را «ماجراجو» گذاشت و از آن روز به بعد، همواره به ماجراهاي بزرگ و کشف دنياهاي جديد- مثل «واسکودوگاما»، کاشف بزرگ هم‌وطن خود- فکر مي‌کرد. پسربچه‌هاي ديگر او را مسخره مي‌کردند، ولي کلمه «ماجراجو»، همچون پاره‌اي از خورشيد، در وجود او مي‌درخشيد و او را بر بال خيال به‌سوي آينده‌هاي ناشناخته و هيجان‌انگيز مي‌برد. سال‌ها بعد، «ژوائو» وقتي به دانشگاه بزرگ پرتغال مي‌رفت، خود را ناخداي کشتي بزرگي مي‌ديد که درگذر از درياي تاريکي‌ها – تاريکي‌هاي جهل و بي‌سوادي- مي‌توانست دنياي روشن‌تري را به خود و ديگران نويد دهد.