مارقين گروهي متحجر و خشک مغز بودند که در صدر اسلام پديدار شدند و در زمان حکومت امام علي (ع) در برابر او به نام دين و قرآن شمشير کشيدند. از ويژگي‌هاي اين جريان افراطي دلواپس، ظاهري مسلمان و باطني پر از کينه و نفرت بود. پيشاني آن‌ها از تکرار سجده شبانه و روزها پينه بسته و خمود فکري و کج​سليقگي در دل بي‌رحمشان بيداد مي‌کرد. در کتاب پيش رو اين گروه از ديدگاه امام علي (ع) مورد بررسي قرار گرفته‌اند.