پس از جنگ جهانی اول و انقلاب اکتبر سال 1917، امپراتوری های عظیم روسیه ی تزاری، عثمانی و اتریش – مجارستان دچار فروپاشی شدند و کشورهایی زیادی از درون این امپراتوری ها بیرون آمدند و حاکمیت های ملی خودشان را به دست گرفتند. اما پس از جنگ جهانی دوم و بالا گرفتن تنش میان شوروی و کشورهای غربی، کشورهای بلوک شرق وابسته به شوروی، مانند آلمان شرقی، چکسلواکی، مجارستان و لهستان، اختناق و سرکوب را به اوج خودش رساندند. این حکومت ها که به تعبیر «واتسلاو هاول» باید «پساتوتالیتر» خوانده شوند، در ساختن حکومت هایی تماما امنیتی و پلیسی، از پدر معنویشان شوروی هم پیش افتاده بودند. با این همه، این حکومت های پلیسی – امنیتی با آن حجم از خشونت، شکنجه، تبعید و اعدام، از زمان شکل گیری تا فروپاشی، هیچ کدام بیش از چهل سال دوام نداشتند. «تیموتی گارتون اش»، مورخ، روزنامه نگار و نویسنده ی بریتانیایی، در کتاب «ما مردم…»، روایت شخصی اش از فروپاشی این حکومت های پساتوتالیتر را شرح داده است.