این کتاب، دربردارنده داستانی است سرشار از انرژی و اصالت که به طور همزمان در سه سطح با موفقیت عمل می کند به عنوان یک اثر هنری، مستندی از تاریخ و تحلیل سیاسی که طنین آن تا تضادهای کنونی استمرار می یابد. راوی به زبان اول شخص در این داستان حرف می زند و بی نام است. او صمیمی، گستاخ و بی پرده و مملو از مطایبه و خشم است. قهرمان داستان به تورین می رود و به قدر کافی خوش اقبال است که می تواند در خانه خواهرش بماند و در آنجا استراحت کند. حال آنکه بسیاری از انسان های دیگر به سمت تورین آمده اند و در سالن انتظار ایستگاه قطار درجه دو در پورتا نووا بخوابند. در اینجا هر کس که کارت شناسایی کارخانه «فیات» یا نامه ای از فیات داشته باشد به منزله این است که نامبرده در کارخانه مورد مصاحبه قرار گرفته و اجازه خوابیدن دارد. پلیس هوشیارانه در ایستگاه قطار گشت می زند اما… .