در گوشه ای از کهکشانی دوردست، سیاره ای خاموش شد و مایلین در رصدخانه ی عظیم، آن را تماشا کرد. یک بار دیگر هم این اتفاق را که نباید روی می داد، با حرکت آهسته دید: جوی سوخت و شعله ای نابود کننده بلند شد و موسیقی تغییر کرد. نغمه ی حیات سوتی کشید و قطع شد و فقط صدای یکنواخت و نرم مولکول ها که چیزی جز خش خش نبود، به گوش رسید. بر صفحه ی نمایش، رنگ های متفاوتی که در هم می چرخیدند و فرو می رفتند، محو و نابود شدند تا آن که دیگر چیزی باقی نماند، مگر غباری در پهنه ی آسمان پرستاره…