این کتاب اولین اثر «هانا آرنت» است که از رساله دکترای (چندین بار) بازبینی شده وی، برآمده است. در روایت محتوایی و ارتباطش با دیگر آثار آرنت، این اثر را می توان مقدمه کلانی بر بنای فاخر و پُربصیرت اندیشه ورزی آرنت در خصوص وضع بشر به ویژه در رابطه با امر سیاسی، به طور اخص، معرفی سه مفهوم اساسی «زایش، محبت و جاودانگی» تلقی کرد. مفهوم مرکزی اثر، مقوله «محبت» است که آرنت در هم سخنی با «آگوستین قدیس» آن را تبیین کرده است. منظور آرنت از «محبت» بینش همدلانه نسبت به خود، نسبت به دگری و نسبت به کل وجود به ویژه خداوند است که از همه مقولات برانگیزاننده بشر برای پندار، گفتار و کردارِ به ویژه انسانی ضروری تر است. محبت از نسبت خویشاوندی، کشش و علاقه دنیایی و حتی جذابیت فهم علمی، حظ فلسفی و استعلای کلامی فراتر و همه گیرتر است. با محبت است که می توان از همه تعلقات رها و آزاد شد و به حضور رسید، که در اینجا آرنت آن را جنبه «وجودی بشر» می خواند و بَعدتر در اثر ماندگار دیگرش آن را «وضع بشر» خوانده است. البته از منظر آگوستین به عنوان یک قدیس مسیحی، این جنبه وجودی یا وضع بشر با حضور در محضر خداوند تحقق پیدا می کند.