فلسفه، مساله ی انسان است. در فلسفه از انسان و نسبت های او با پدیده ها و موجودات دیگر مثل خدا، طبیعت، جامعه، علم، دین، سیاست، زندگی و… صحبت می شود. تاریخ فلسفه، تاریخ نقلی است، اما گاهی تاریخ، تفکر است؛ یعنی خود تاریخ عین تفکر است، نه این که تاریخ، تاریخ تفکر باشد. مسائل فلسفه می توانند دو صورت کلی داشته باشند. برخی مسائل، ازلی هستند یعنی از قدیم مطرح شده و امروز و فردا نیز مطرح اند و برخی دیگر به ملت خاصی اختصاص ندارند و “جهانی” هستند و یا مربوط به فرهنگی خاص و “بومی” هستند. از لحاظ تاریخ طولی تفکر بشر، فلسفه را به دو دوره ی کلی قدیم و جدید تقسیم می کنند. فلسفه ی قدیم شامل یونان باستان و قرون وسطی است و فلسفه ی جدیدکه به چند دوره تقسیم می شود: دوران کلاسیک که از رنسانس شروع می شود و تا ظهور کانت ادامه دارد و فلسفه ی مدرن که از کانت به بعد را شامل می شود. فلسفه ی معاصر غربی که مبدا آن تحولات فلسفی پس از جنگ جهانی اول قرار داده شده است، مستقیما ریشه در منازعات و مباحثات فلسفی قرن نوزده و تحولات آغازین قرن بیستم دارد. در اواخر قرن 19 دو جریان اصلی فلسفی شکل گرفت: ایدئالیسم (عقل گرایی) و پوزیتیویسم (تجربه گرایی). در ابتدا این دو، مخالفت های زیادی را علیه یک دیگر نشان می دادند ولی در پایان قرن نوزدهم این دوجریان از هم فاصله گرفتند و بعد از مدت زمانی فضا به گونه ای شد که پوزیتیویسم علمی غلبه یافت. ولی با وجود مباحثی در ترمودینامیک، احتمالات، تئوری مجموعه ها و… شکاف هایی در دیواره ی پوزیتیویسم ایجاد شد و پوزیتیویسم زیر سوال رفت. پوزیتیویسم در قرن بیستم در تلاش بود برای نجات خود راهی منطقی بیابد. در این زمان ایدئالیسم هم وضع بهتری نداشت و به طور کلی نمی توانست وضیعت علم جدید را توجیه کند، هرچند که هگل نهایت تلاش خود را کرد تا نشان دهد رشد علوم رشدی عقلانی بوده و در بستر تاریخی غرب امکان پذیر است. بعد از او فیلسوفان دیگری هم نظریاتی دادند و جریانات جدیدتری نیز به وجود آمد و برخی جریان ها در یک دیگر ادغام شدند. نویسنده در کتاب حاضر، که مقدمه ای بر فلسفه ی غرب است، به معرفی فیلسوفان و جریان های نوآور قرن بیستم در دو حوزه ی قاره ای و تحلیلی پرداخته است.