کتاب، چاپ دیگری است از “مدیر مدرسه” اثر “جلال آل احمد”، داستان با ورد پرخاش گرانه ی مدیر به اتاق رئیس فرهنگ آغاز می شود. “آل احمد” از اولین صحنه ها، پرورش شخصیت قهرمان داستان را شروع کرده است. مدیر که ارزشی در دوروبر خود و کار خود نمی بیند، کلافه، عصبانی، و بیگانه است؛ بیگانگی نسبت به واقعیتی که آرزوهای او را تاب نمی آورد، او را به عصیانی نیهیلیستی می کشاند. مدیر به مرور با مدرسه، معلمان، شاگردان، و خانواده های آن ها آشنا می شود. هم زمان با این آشنایی ها، داستان به آرامی گسترش می یابد، حادثه ها یکی پس از دیگری از راه می رسند و طرح داستان را می گسترانند. هر حادثه، پدید آورنده ی حادثه ی بعدی می شود و همین به داستان، تداوم و هماهنگی می بخشد. هر حادثه، مدیر را با گوشه ای از دشواری کار آشنا می کند. دشواری در برخورد با معلمان، با نظام آموزش و پرورش، با شاگردان و خانواده هایشان و از همه مهم تر با خود. آل احمد از هر حادثه ای برای بازگویی درهم ریختگی گوشه ای از اجتماع سود می جوید، مثلا وقتی معلم کلاس چهارم با اتومبیل یک آمریکایی تصادف می کند مساله ی نفوذ ماشین در ایران مطرح می شود. هم چنین، آثار نفوذ فرهنگ تباه کننده ی آمریکا در معلمان غرب زده و بی سواد، که هرنوع آرمانی را وانهاده اند، و دکترهایی که ادای هنرپیشه های سینما را درمی آورند، نشان داده می شود.