هر چند نظر آقاجانم در مورد کار کردن من تغییر کرده بود، اما حرف هایی که روز اول در گوش دامادش خواند و تلنگرهایی که به او زد، آن قدر کاری افتاده بود که هنوز در حرف های حسن آقا دیده می شد. تا صحبت از کار به میان می آمد، میخش را همان اول می کوبید و می گفت من دوست ندارم خانم با دوتا بچه کوچیک بره کار کنه. هر چقدر خودم نون در بیارم با هم می خوریم. دیگه چه نیازی به درآمد اونه؟ آقا جان به هر بهانه ای حرف اشتغال من را پیش می کشید و تکرار می کرد: من تا قبل از انقلاب مخالف سرکار رفتن مرضیه بودم، اما الآن احساس می کنم تکلیفه. ولی جواب حسن آقا همان بود؛ دلش به اشتغال من رضایت نمی داد.