اگر بخواهیم از شعر سنتی صدسال اخیر ایران، سفینه ای فراهم آوریم، بعد از بهار و ایرج و پروین و شهریار، بیش ترین انتخاب از شعر حمیدی شیرازی خواهد بود. حمیدی در عرصه های گوناگون با سخن پارسی، شاعری ورزیده و توانا بود که در چندین قالب از قالب های شعر سنتی پارسی، شاهکارهای ارجمندی به یادگار گذاشت. امتیاز بزرگ حمیدی بر اغلب کسانی که در این عصر، شعر کلاسیک می سرایند این بود که تا از حالتی روحی سرشار نمی شد، شعر نمی گفت، اکثر شعرهای او نوعی بیان حال عاطفی اوست از خشم و کینه تا مهر و مرثیه و نوعی تاملات وجودی. شعر حمیدی، مبانی جمال شناسی خود را در سبک خراسانی می جوید. شعرهای برجستة او غالبا محصول نیمة دوم عمر شاعری اوست. کتاب حاضر پس از مقدمه ای از «محمدرضا شفیعی کدکنی» در خصوص «مهدی حمیدی شیرازی» به منتخبی از سروده های این شاعر معاصر در قالب های مختلف اختصاص دارد.