نازگل داشت مثل همیشه گل می کاشت و زلف های نسترن را شانه می زد. مدتی بود که این کار هر روزش شده بود. از خانه شان که بیرون می آمد کمی بعد با جویبار همراه می شد و صدای آن با احساسش در هم می آمیخت. با شبنم روی گل ها حرف می زد و چون سنجاقک ها در میان شبدرها پرواز می کرد تا اینکه می رسید به باغ همسایه. باغی که همیشه آرزوی داشتنش را در سر می پروراند.