سرباز جوانی به صورت داوطلبانه در قشون سواره نظام ثبت نام کرده و از همان شب اول، همراه با دستۀ خویش دچار درد سر می شود. او که ازسربازی و پادگان تصور دیگری داشته، از بدو ورود با محیطی ناآرام، متشنج، و پر از ناسزا و فحش روبرو می شود. در همان شب همه گروهان برای گشت زنی راهی می شوند اما اسم شب که باید توسط یک یا دو نفر به خاطر سپرده شده و در زمان لازم تکرار می شود، فراموش شده و آن ها دچار درد سر بزرگی می شوند. شخصی برای یافتن اسم شب به عقب باز می گردد و دستۀ برجا مانده، زمان را با جر وبحث و فحاشی سپری می کنند. زمانی که فرمانده می رسد وگروه تحت فرمان خویش را این گونه سردرگم و بی نظم می یابد، موج جدیدی از عصبانیت و میل به فحاشی او را در برمی گیرد. چند تن ادعا می کنند اسم شب را بۀ اد آورده اند اما فرمانده هیچ یک از آن ها را نمی پذیرد و تنها فریاد می کشد و فحش می دهد. صبح می دمد اما اوضاع همچنان، همان گونه است که بوده، فریاد، فحش، ناآرامی، و فضای متشنج.