این کتاب حاصل مقالات و نوشته های انتقادی «برنارد چومی» در سال های 1975 تا 1991، تحلیلی روشن و مُحرک از مسائلی کلیدی است که مباحثِ معمارانه بیش از دو دهه گذشته را مورد نقد و بررسی قرار می دهد؛ از تئوری «دیکانستراکشن» گرفته تا ملاحظات جدید مرتبط با مفاهیم رویداد و برنامه، در این کتاب گنجانده شده است. چومی در این کتاب به بیان دیدگاه های فلسفی خود در باب معماری، به صورت مجموعه ای از مقالات، پرداخته است. او استدلال می کند که انفصال میان فضاها و کاربردشان، اشیا و رویدادها، ذات و معنا، امروزه دیگر امری تصادفی نیست؛ اما هنگامی که این انفصال به یک رویارویی معماری تبدیل می شود، رابطه جدید لذت و خشونت اتفاق می افتد. چومی در این کتاب با کنکاشی موشکافانه، تناقضات، دوگانگی ها و تفاسیر حاشیه ای معماری را آشکار می نماید، چراکه معتقد است معماری باید نمود کالبدی ذهنیت و بینش زمان خود باشد؛ بینشی که تحت سیطره قواعد و چارچوب های از پیش مفروض به ورطه ی فراموشی افتاده است. به اعتقاد چومی، معماری باید با به چالش کشیدن و تشکیک در ساختارهای موجود، به ماهیتِ متلاشی و ازهم گسیخته جهان معاصر پاسخ دهد.