معنا نیاز بنیادی انسان است و انسان چیزی نیست جز معانی ای که در دسترس اوست. بلوغ روانی آدمی به معنای آگاه شدن او از معناهاست. هر فرد در درون نظامی معنایی زاده می شود که آن نظام معنایی از طریق مظاهر نمادینش به فهم آدمی درمی آید. در همین نظام است که آدمی با “ساختن”، معناها را آشکار می کند. هر محصول انسان را می توان نماد یا ابزاری دانست که در خدمت هدف نظم (معنا) بخشیدن به نسبت های معینی میان انسان و محیط اوست. از همین رو، هدف معماری آشکار کردن معناها در قالب نظام مکان ها، معبرها و عرصه هاست و این که معماری به انسان کمک می کند وجودش را معنادار سازد؛ نه این که فقط نیازهای جسمانی او را برآورد. بنابراین تاریخ معماری، سیر تحول و کاربرد نظام های نمادین معماری است. در این صورت، تاریخ معماری، تاریخ نمادهایی است که بر معانی وجود دلالت می کنند. به سخن دیگر، دو تاریخ موازی در کار است: یکی تاریخ واقعی بناها و کاربردها و دیگری تاریخ آرمانی نمادپردازی های ممکن. نویسنده در کتاب حاضر تلاش دارد سیر رشد عمومی معرفت و امکانات را نشان دهد؛ تاریخی که نشان می دهد چگونه انسان در اوضاع و احوال گوناگون “پایگاه فضایی” یافت. چنین تاریخی است که می تواند ذوق انسان را در قبال محیط خود بپرورد و فهم او را در رابطه اش با محیط بهبود بخشد. برخی از فصول کتاب مشتمل است بر معماری مصر؛ معماری یونان؛ معماری روم؛ معماری صدر مسیحیت؛ معماری رومیانه؛ معماری گوتینگ؛ معماری رنسانس؛ معماری شیوه پردازانه؛ معماری باروک؛ روشنفکری و کثرت مداری. در پایان کتاب نیز مبحثی با عنوان “معنا و معماری و تاریخ” گنجانده شده است.