ویل دورانت از جوانی به سوسیالیسم، به عنوان روشی که می توانست به برابری انسان ها در طول زندگی و رفاه و سعادت آنان بینجامد، دل بست و برخلاف نظر مادرش که مایل بود پسرش کشیش شود، به تحصیل تاریخ فلسفه و ادبیات پرداخت و مدرس شد. سپس به پژوهش و کار تألیف روی آورد. در حقیقت، او کار پژوهشی و علمی خود را از فلسفه آغاز کرد و با تاریخ به پایان رساند. او برای نوشتن هر بخش از کتابش، به گوشه ای از دنیا سفر می کرد؛ از مصر و ایران تا سیبری و ژاپن. وی در این کتاب، توانست با بهره گیری از آثار مورخان دیگر از هرودوت تا آرنولد تو ین بی که از ابتدای تاریخ بشر تاکنون زیسته بودند، مکتب نوینی از تاریخ نگاری را به وجود آورد.