بخش نخست این مجموعه، شامل تعریف “زمان” از دیدگاه “ارسطو” است و در دو فصل دیگر شامل متن سخنرانی “هایدگر” درباره ی “مفهوم زمان” نیز “مفهوم زمان در علم تاریخ” است که در سال 1924 برای روحانیون “ماربورگ”، ایراد کرده است. بر این اساس، نگارنده ابتدا عقاید مختلف درباره ی زمان و ارتباط زمان را با حرکت، بیان می کند. سپس خاطرنشان می سازد: “زمان یا حرکت است یا چیزی متعلق به حرکت؛ ولی چون ممکن نیست حرکت باشد پس باید شق دوم درست باشد. بنابراین زمان عبارت است از حرکت از آن جهت که قابل شمارش است. هم چنین زمان، نوعی عدد است. به این معنا که شمرده می شود نه چیزی که ما به وسیله ی آن می شماریم؛ هم چنین معانی اصطلاحات مربوط زمان را نظیر “آن”، “همین دم”، “اندکی پیش” و “ناگهان” می آورد. در فصل بعد نیز با نگاهی به نظریه ی نسبیت انیشتین که می گوید: “فضا به خودی خود نسبت به فضای مطلقی وجود ندارد و فقط توسط اجسام و انرژی های موجود در آن هویدا است، نظریه ی ارسطو را درباره ی زمان، این گونه مطرح می سازد: “زمان هم به خودی خود، چیزی نیست. زمان، فقط توسط رویدادهای درونی اش هویدا است. زمان مطلق وجود ندارد، همین طور، هم زمانی مطلقی وجود ندارد. زمان آن چیزی است که رویدادها در آن رخ می دهند. ارسطو هم آن را در قرینه با وجود طبیعت این چنین می بیند: تغییر، جا به جایی، تحرک و انتقال”.