دغدغه این کتاب، مخالفت با کاربرد فراگیر لفظ محروم و تفکر محرومیت نسبت به مناطق روستا – حاشیه شهر می باشد. به زعم نویسنده، ذات عنوان محروم نسبت به مناطقی که صرفاً در برخورداری از برخی امکانات، در حالت ایده آل نیستند، خود، محرومیت آفرین است و باور محرومیت، اجازه یورش خاموش و هجوم بی صدا به باور نوجوانان و جوانانی را صادر می کند که در مناطق روستا – حاشیه شهر زندگی می کنند. این خطوط، در پی آن است که بگوید، نگرش مرسوم عرفی که روستا – حاشیه شهر را مناطق محروم می نامد، زیبنده این مناطق مستعد و پر انرژی نمی باشد.