این داستان قصة زندگی مردی به نام «ابراهیم» است که در آسایشگاه به سر می برد. او دو سال پیش با «افسانه» در دانشکدة شهر آشنا شد، آنها عاشق هم شدند و ازدواج کردند. افسانه هنگام زایمان به علّت مشکلاتی جان سپرد و نوزاد نیز بر اثر کمبود اکسیژن فوت کرد. ابراهیم با دستان خود کودک را دفن کرد. خواهر ابراهیم به علّت وضع نامساعد او را به آسایشگاه برد تا غم هایش را فراموش کند. ابراهیم در آسایشگاه با شاعری به نام «دانیال نازی» و مردی به نام «کابلی» آشنا می شود. آنها علاوه بر روایت جریان زندگی خود در آسایشگاه، به گذشته گریز زده و خاطرات خود را مرور می کنند.