“مثنوی معنوی” سروده ی مولانا، کتابی است که از آغاز تا انجام آن، آیات قرآن موج می زند و به همین دلیل کتابی در خور و شایسته در ترجمه و تفسیر قرآن است؛ تفسیری منظوم و عرفانی از آیات. در کم تر صفحه از این کتاب شریف است که اشارتی قرآنی در آن یافت نشود. گویی مولوی اساسا مثنوی را شیوه ای برای بیان آیات قرآن اتخاذ کرده تا آنان که بهره ای از زبان عربی ندارند بتوانند از مفاهیم عمیق آن استفاده نمایند. عنایت وی به قرآن و درک مفاهیم عمیق آن تا آن جاست که آن را کتابی دایمی و عمومی قلمداد می کند و بر آن است که هر دم باید از خداوند اشراق شود تا فهمی درست و همه جانبه از آن را به دست آورد. نکته ی قابل توجه دیگری که در نگاه مولانا در خصوص قرآن وجود دارد این است که او قرآن را در یک مجموعه ی کامل و کلی نگاه می کند و نوعی پیوستگی دایمی در آن مشاهده کرده و برخلاف کسانی که تنها به صورت آن می نگرند معتقد است که قرآن، کتابی معنوی و کاملا روحانی است به گونه ای که باید با آن سیر و سلوک کرد و به رموز جهان آخرت و حقیقت توحید راه یافت. کتاب حاضر تلاشی است برای فراهم نمودن آیات مثنوی؛ بدین ترتیب که ابیات مثنوی بر اساس ترتیب سوره ها و آیات قرآن تنظیم شده است.