هدف از نشر این کتاب نشان دادن فراگیری عرفان شیعه در جغرافیای شبه قاره هند و پاکستان است. مهاجرت عرفای شیعی به این سرزمین ها که از قرن ها سوم و چهارم هجری آغاز شده بود، تا دوره های اخیر ادامه یافته است. البته وضعیت عقاید مذهبی در میان مسلمانان ساکن هند، این گونه بوده است که شیعه و سنی مانند شیر و شکر درهم آمیخته اند و کنار هم زندگی می کنند. با این حال بیشتر عرفا و مؤسسان طریقت ها، در زمره سادات و منسوبان به اهل بیت (ع) بوده اند و نگاه ولایی آن ها نسبت به ائمه دوازده گانه شیعه سبب شکل گیری یک جامعه ای منعطف و متفاوت در این جغرافیای پهناور از جهان شده است. طریقت های «چشتیه»، «سهروردیه» و
«قادریه» که امروزه از بیشترین پیروان در میان مردم هند و پاکستان برخوردار هستند؛ به رغم اینکه اهل سنت هستند، به اهل بیت و دوازده امام (ع) ارادت می ورزند. عرفان درواقع یک دستاورد اسلامی و منبعث از خود اسلام و مکتب اهل بیت (ع) است و مروجان آن بیشتر از سادات و منسوبان به اهل بیت (ع) بوده اند که از راه ایران به هند وارد شدند. شاید بتوان تصوف را از این منظر؛ یک حرکت متشیّعانه در دل جهان اهل سنت دانست.