در میان درختان جنگل میمون کوچولویی به نام “ادا” زندگی می‌کرد که بسیار بازیگوش اما باهوش بود و همیشه سعی می‌کرد تا با مشاهده‌ی هرچیز تازه و جدیدی آن را تکرار کند. تکرار رفتار و حرکات دیگران نیز از کارهای همیشگی او بود. حیوانات که گمان می‌کردند او قصد مسخره کردن آن‌ها را دارد به پیشنهاد شیر، برای تنبیه میمون دیگر با او صحبت نمی‌کردند و او را در جمع خویش نمی‌پذیرفتند. تا این که یک روز چند شکارچی به جنگل آمده و تمام حیوانات را اسیر کردند و در قفس قرار دادند تا به باغ وحش ببرند. در این هنگام “ادا” با استفاده از هوش خویش توانست حیوانات را نجات دهد. حیوانات از او تشکر کرده و او را بخشیدند. آن‌ها دریافتند که او منظور بدی از تقلیدهایش نداشته و همه‌ی آن‌ها حرکاتی ذاتی و خدادادی بوده است. ادا نیز دانست که باید همیشه به دیگران احترام بگذارد و از انجام کارهایش که باعث رنجش دیگران می‌شود دوری کند.