در کتاب حاضر مؤلف بر آن است تا نسبت میان مفاهیم فرویدی و انقلاب استتیک قرن نوزدهم را مشخص کند. بخش وسیعی از این کتاب درواقع گفت وگویی انتقادی با «لیوتار» است. نویسنده برخلاف نظر «لیوتار»، میراث «فروید» را در مسیری معکوس پروژه «فروید» تحلیل می کند. میراث «فروید» حاکی از غلبه پاتوس بر لوگوس است. پاتوس در تلقی نویسنده، شکلی از تجربه حسی است که به سادگی در قلمرو بیان جایی پیدا نمی کند. در طرف مقابل، لوگوس عبارت از بیان های برساخته ای است که بر تجربه های حسی نظارت می کند. صورت بندی نویسنده از پاتوس و لوگوس از جنبه هایی با طنین این دو مفهوم در متون فلسفی تفاوت می کند. اما انقلاب استتیک قرن نوزدهم به زعم نویسنده فرآیندی را رقم می زند که نویسنده از آن با تعبیر «توزیع حسی» نام می برد. در این کتاب، پیدایش روانکاوی پابه پای انقلاب استتیکی بازنگری می شود.