نویسنده ـ “اوریانا فالاچی” (متولد 1931) ـ در این کتاب از زبان زنی نامه‌ای تخیلی به کودکی که در شکم دارد می‌نویسد. او این نوشته‌ها را این گونه آغاز می‌کند: امشب فهمیدم که تو هستی: مث یه قطره زندگی که از هیچ چکیده باشه! با چشای باز، تو تاریکی مطلق دراز کشیده بودم، که یکهو اطمینان بودنت جرقه زد: آره: تو اون جا بودی! انگار یه گوله به قلبم خورد وقتی دوباره صدای بلند ناکوک ضربانش را شنیدم، حس کردم تو یه گودال ترسناک از تردید فرو رفته‌ام؛….زندگی یعنی خستگی کوچولو! زندگی یه جنگه که هر روز تکرار می‌شه و عوض شادی‌هاش ـ که تنها قد یه پلک به هم زدن دووم دارن ـ باید بهای زیادی بدی! آخه از کجا بدونم که دور انداختنت کار درستی نیست؟ چه جوری حدس بزنم دلت می‌خواد به سکوت برگردی یا
نه؟…”.