جلد سوم از مجموعه ی “نامه های سیمین دانشور و جلال آل احمد”، شامل نامه های دانشور و آل احمد به یک دیگر در چند سفر مختلف در نیمه ی نخست دهه ی چهل (1344-1341) است. هر بخش از نامه ها به یک سفر کوتاه مربوط می شود. در این دوره در هر سال یک سفر صورت گرفته است که از این میان سه سفر سهم آل احمد و یک سفر سهم دانشور است. این نامه ها دقیقا در همان سال هایی نوشته شده اند که حکومت وقت، با انقلاب سفید، اصلاحات ارضی، حق رای زنان و غیره به سرعت در حال نوسازی کشور بود و نیروهای مخالف نیز درصدد بودند از هر طریق مشروعیت حاکمیت را سلب کنند. واکنش آل احمد و دانشور به این تحولات که از جمله شامل وقایع مربوط به پانزده خرداد سال 1342 نیز می شود، مضمون محوری نامه ها را در حوزه ی عمومی شکل می دهد. البته میان دیدگاه آل احمد و دانشور تفاوت هایی نیز دیده می شود. آل احمد یکسره در صدد نفی و انکار حاکمیت است و هیچ نقطه ی روشنی در این تحولات و نوسازی ها نمی بیند، اما از شیوه ی بیان دانشور و پاسخ های آل احمد به او می توان استنباط کرد که او با واقع بینی بیش تری به این مسائل می نگرد و گویا به تاثیرهای مثبت آن ها نیز توجه دارد. آرامش، تعادل و روحیه ی امیدوار دانشور در این بخش از نامه ها در کنار بی قراری، نوسان و تلخکامی آل احمد جلوه های متفاوتی از شخصیت این دو نویسنده را می نمایاند. مقایسه ی این بخش از نامه ها با نامه های پیشین نشان می دهد که در زندگی خصوصی این دو نویسنده نیز تغییراتی روی داده است؛ عشق پرشور و بی قرار دوره ی قبل اکنون جای خود را به دلبستگی و پیوندی عاطفی داده است.