جنبش های براندازانه ی مردمی نسبت به ابعادشان همواره محل مناقشه و منازعه بوده اند. خاصیت رخدادگونگی این جنبش ها، فرم اعتراض ها و تغییرات بنیادی که در دولت ها، حکومت ها و کلیت ساختار سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ایجاد کرده اند، فهم، تبیین، شناخت، تفسیر و تحلیل شان را سخت تر و متفاوت تر کرده است. انقلاب ها گاهی چنان عظیم اند که بعد از وقوع شان، نسل ها پس از نسل ها می آیند و از مردم کوچه و بازار تا عالمان علوم اجتماعی، فلسفه، تاریخ و سیاست به بحث پیرامون آن ها می پردازند و هر بار در هر دهه، موجی از تبیین ها، تحلیل ها و تفسیرهای تازه، پیرامون دلایل و چند وچون این انقلاب ها، ارائه می دهند. از انقلاب فرانسه تا انقلاب اکتبر و انقلاب ایران و انقلاب های بهار عربی، همگی به همین سیاق بوده اند. کتاب «ناگهان انقلاب»، نوشته ی «چارلز کورزمن» به بررسی انقلاب در مقام یک رخداد و انقلاب ها در مقام وقایع تاریخی و انقلاب سال 1357 ایران به طور ویژه، پرداخته و سعی کرده با «پرابلماتیک» کردن آن، پرسش هایی را برابر ما و خودش بگذارد که به خاصه در امروز، نیازمند کندوکاو جدی آن ها هستیم.