«دعا و نجوای با حضرت دوست، اکسیر سکون و آرامش و کیمیای تبدل و تحول است. دعاست که انسان را از تنگنای خاک به فراسوی افلاک و به عرش قرب و شهود می رساند. دعاست که سبب دفع هرگونه دغدغه و اضطراب می شود و به روح آدمی رجا و امید می بخشد. آفریدگار مهربان و عطابخش، از راه جود و کرم، انسان را رخصت داده که در هر حال او را بخواند و از لطف و عنایت او استمداد طلبد و فرموده است: «ادعونی استجب لکم» یعنی مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم». مجموعة حاضر دربرگیرندة نوشته های پراکنده ای از نگارنده است که عمدتا با موضوعات عرفانی نگاشته شده است. برخی از مضامین نوشته ها عبارت است از: معانی لغوی و اصطلاحی عرفان؛ چگونگی پیدایش عرفان و تصوف؛ انواع عقل؛ پیروی از انسان کامل؛ پرهیز از پیروی هوای نفس؛ و دعا و نجوا با حضرت دوست.