نشانه شناسی به مطالعه نشانه ها و چگونگی کارکرد آن ها می پردازد و می توان از آن تحت عنوان دکترین نشانه ها یاد کرد. در طول تاریخ مطالعات نشانه شناختی به پدیده نشانه از دیدگاه های گوناگون نگریسته شده است. «فردینان دو سوسور» که از او به عنوان پدر زبان شناسی نوین یاد می شود توجه خود را بیش تر به خود نشانه معطوف کرده است و توجه چندانی به دلالت آن به واقعیت های بیرونی نشان نمی دهد. مدلی که سوسور برای نظام نشانه ای ارائه می دهد بدین قرار است: واقعیت بیرونی معنا = مدلول + دال. «چارلز سندرس پیرس» که به پدر سنت نشانه نشاسی آمریکایی معروف است، بر دلالت، تاکید ویژه ای می نهد و در واقع نشانه شناسی را نظریه عمومی شیوه های دلالت تعریف می کند. از این رو از دیدگاه او عناصر اصلی در نظریه نشانه شناسی، نشانه، موضوع و مفسر است که سه ضلع یک مثلث را تشکیل می دهد. اما «اومبر تواکو» ـ نویسنده کتاب حاضر ـ بر این باور است که در نشانه شناسی نه از نشانه ها بلکه از نقش نشانه ای باید سخن به میان آورد. نقش نشانه ای، رابطه ای است قراردادی که میان بیان و محتوا برقرار می شود. در این میان، محتوا خود، ساخته و پرداخته فرهنگی مشخص است، از این رو بیان در وهله نخست به فرهنگ بازمی گردد. از سوی دیگر اکو به گونه شناسی نشانه ها اعتقادی ندارد و بر این باور است که فرهنگ و قرار دادهای منتج از آن در زمره عوامل عمده تولید نشانه ها قرار دارند. از این رو نشانه، زاییده جملات پیچیده ای است که در آن شیوه های گوناگون تولید و شناخت دخالت دارد. اکو در کتاب حاضر می کوشد تا با طرح مباحثی به روشن ساختن مسائل مربوط به تولید و بازشناسی نشانه ها کمک کند.