نویسنده در این کتاب، سیر رویکردهای نشانه شناختی اجرای تئاتری را از تحلیل ساخت گرایان “مکتب پراگ” و نشانه تئاتری در دهه 1930 تا نظریه های جاری در باب رمزگان، متن و گفتمان پی می گیرد. وی پس از به دست دادن الگویی از ارتباط تئاتری و بررسی عرصه های مختلف (از جمله نشانه شناسی حرکات، روابط مکانی، قراردادهای تئاتری، دریافت مخاطب و نظایر آن) توجه خواننده را به ساختار و منطق درام و تحلیل گفتمان دراماتیک جلب می کند و رویکردی خاص به نشانه شناسی تئاتر عرضه می نماید. نویسنده معتقد است که متون دراماتیک را باید به روش ویژه ای تقطیع کرد، و به این ترتیب نوعی “درام شناسی” به دست می آید که صرفا اقتباس از روایت شناسی یا بوطیقای ادبی به مفهوم عام آن نیست. وی تصریح می کند: “هدف این کتاب آن بوده است که طرحی ـ بسیار مشروط ـ از قلمرو حوزه ای دیالکتیکی و هنوز تثبیت نشده ارائه کند ـ نوعی بوطیقای نشانه شناختی که با گسترده ترین طیف قواعد حاکم بر درک ما از تئاتر و درام سر و کار دارد ـ ….”.