محمد قهرمان، دوستداران زیادی داشت. جوان خود ساخته ای بود. با اخلاقی که داشت، همه را جذب می کرد. شاید زیبایی کتاب نشانی از قهرمان بی نشان، آمیخته شدن طنز و تراژدی آن است. این کتاب با اولین روز دبستان محمد آغاز می شود، چون از دوران کودکی وی مطلبی که قابل استناد باشد در دست نیست. تأثیرگذاری قهرمان در سراسر متن مشهود است. سخنانش پخته به نظر می رسد و هم رزمانش به آن استناد می کنند. کلام آخر این که در مدت نوشتن، حضور محمد را در کنار خود احساس می کردم؛ در حالی که در غیر این زمان چنین احساسی نبود. شاید این اولین کتابی است که درباره شهدای خوسف نوشته می شود.