نظارت و مراقبت بر نهادهای اجرایی و قضایی و حکومتی از دیدگاه فقه سیاسی شیعه، موضوع پژوهش این گفتار است. نویسنده در ابتدا به تعریف لغوی و اصطلاحی واژه نظارت پرداخته و از نظارت استطلاعی و استصوابی و نظارت ولایی با عنوان مصادیق نظارت نام می‏برد. او آنگاه ادله نظارت را بر پایه کتاب، سنت و عقل، تشریح کرده است. نظارت در مرحله کسب قدرت بر پایه عدالت، نظارت در مرحله اعمال قدرت با عنایت به اصل پاسخگویی حاکم در برابر مردم از دیگر مباحثی است که نگارنده با استناد به آیات و روایات در باب آنها بحث می‏کند. مؤلف در ادامه، نظارت را در دو بخش با عناوین نظارت درونی که بیشتر رویکرد اخلاقی و معنوی دارد و نظارت بیرونی بر پایه شورا، امر به معروف و نهی از منکر و آزادی بیان و مطبوعات مورد بحث و بررسی قرار می‏دهد. نویسنده در بخش‎های پایانی درباره نظارت در مرحله توزیع قدرت با ماهیت اصل تفکیک قوا و نظریه‏هایی که در این زمینه ابراز شده و نیز نظارت در مرحله گردش قدرت که از مهمترین و شاخص‏ترین مراحلی است که بایستی مقوله نظارت بر آن حاکمیت داشته باشد و چگونگی این گردش را کنترل و مراقبت نماید، بحث می‏کند.