کتاب حاضر، مشتمل بر مقالاتی است که هرکدام به گوشه ای از جریان نظریه توجیه و مبناگرایی می پردازند. در این کتاب بیان می شود که مبناگروی و انسجام گروی دو نظریه اصلی و مهم و دو پاسخ عمده به سؤال از چیستی و چگونگی توجیه معرفت شناختی اند. مبناگروان معتقدند که توجیه، ساختاری درختی دارد. در این ساختار، برخی باورها که سنگ بنای معرفت را تشکیل می دهند، خود-موجه اند و برخی دیگر مبتنی بر آن باورهای نخستین اند و توجیه خود را وابسته به آن معارف و باورهای پایه اند. انسجام گروی، خود-موجه بودن برخی از معارف و باورها را نمی پذیرد و به جای آن، معتقد است فرایند توجیه باورها تنها در تعلق به یک نظام باور امکان پذیر است که در آن نظام، باورها بر همدیگر متکی باشند. در چنین نظامی، هیچ باوری نمی تواند سر پای خود بایستد، بلکه باید سر بر شانه دیگری بنهد و در یک وابستگی وجودی دوطرفه، توجیه خود را به طور متقابل از دیگری بستاند.