این مجموعه حاوی آرا و نظریات متفکران و نظریه پردازان سیاسی درباره ی “جباریت” است با این موضوعات: “روان شناسی سیاسی جباریت/ افلاتون”، “جباریت به مثابه ی امری غیر طبیعی/ ارسطو”، “جباریت به عنوان سیاست تظاهر/ تاسیت”، “شکست جباریت های شهر یارانه/ ماکیاول”، “ترس از سلاطین و سوداگران/ مونتسکیو”، “لذایذ بنگی/ توکویل”، “استبداد طبقاتی و مقام کار/ مارکس”، “باز تولید جباریت/ فروید”، “گریزناپذیری سلطه ی دیوان سالارانه/ وبر”، “و سه تفسیر اولیه از آلمان نازی/ فروم، نیومان و آرنت”. در بخش نتیجه گیری برای نمونه نگارنده با طرح این پرسش که “بر مردان و زنانی که از سوی جباریت، سرکوب می شوند، چه می گذرد؟” تصریح می کند: “تاسیت معتقد است که در برخی از جباریت ها هرگون خصلت اخلاقی ناپدید می شود و رعایا به خاطر احساس نومیدی نسبت به آینده در انواع شهوات زیاده روی می کنند. افلاتون از جباری سخن می گوید که مردمان را با آشپزی آرام می کنند؛ یعنی با برآوردن هوس هایشان. “ارسطو” و “تاسیت” می گویند که می توان مردمانی را با سرگرمی و تفریح آرام کرد. و “مونتسکیو” و “توکویل” معتقدند که مستبدها، آزمندی و طمع ورزی خصوصی را تشویق می کنند تا این که رعایا با حکومت مطلقه مخالفت نورزند. “افلاتون”، “تاسیت” و “نویمان” معتقدند که رعایا برای بقا درگیر نقش بازی کردن می شوند و نقش هایی را بازی می کنند که فکر می کنند جباران مایل به دیدن آن هستند تا موجب بدگمانی نشوند. “مارکس”، “وبر” و “نویمان” توجه ها را به نکته ای جلب می کنند که فوکو آن را ریزسیاست جباریت می نامد؛ یعنی آن چه برای کارگران در کارگاه، برای اقلیت های قومی و برای زنان رخ می دهد. جبار در واقع درگیر کاری می شود که ماکیاول آن، را هنر کشورداری می نامد، اما این کار، هنری است که در آن حل هر مساله ای تقریبا همیشه مساله ی دیگری را برمی انگیزد”.