گفتمان را در یک تعریف مقدماتی شیوه ای خاص برای سخن گفتن دربارة جهان و فهم آن (یا فهم یکی از وجوه آن) دانسته اند. کلیة رویکردهای موجود در تحلیل گفتمان علاوه بر مفروضات عام بر ساختارگرایی اجتماعی، نگاه مشابهی به زبان و سوژه دارند. نقطة شروع رویکردهای تحلیل گفتمان، همان ادعای فلسفة زبانی ساختارگرا و پساساختارگراست، یعنی این که دسترسی ما به واقعیت، همواره از طریق زبان است. ما به کمک زبان، بازنمایی هایی از واقعیت خلق می کنیم که به هیچ وجه بازتابی از یک واقعیت از پیش موجود نیستند. در حقیقت، زبان در برساختن واقعیت نقش دارد. این بدان معنا نیست که واقعیتی وجود ندارد. معانی و بازنمایی ها اموری واقعی اند. پدیده های فیزیکی نیز وجود دارند، اما صرفا از طریق گفتمان معنا پیدا می کنند. در این کتاب با معرفی و بحث راجع به سه رویکرد مختلف به تحلیل گفتمان، نظریة گفتمان «لاکلو و موف»، تحلیل گفتمان انتقادی و روان شناسی گفتمانی؛ گسترة این حوزه نشان داده شده است.