اگرچه طي سال‌هاي گذشته شاهد پايه‌ريزي و شکل‌ريزي تحقيقات قابل توجهي در حوزه نقاشي در ايران عهد قاجار بوده‌ايم، با اين حال به نظر نمي‌رسد که مورخان هنر پا را فراتر از مرزهاي رسانه‌هاي متداولي چون نقاشي رنگ روغني و آثار لاکي و مينايي گذاشته باشند. نويسنده در کتاب حاضر نشان داده که ديوارنگاري نيز به عنوان يک قالب هنري، در قياس با رسانه‌هاي يادشده، به يک اندازه ارزش و اعتبار داشته است.