نگارنده در این رساله می خواهد اثبات کند که عقل عملی محض، موجود است و بدین منظور تمام قوه ی عملی عقل را به نقادی می گذارد. به تصریح وی: “عقل عملی بدون هیچ گونه تبانی با عقل نظری برای موضوع فوق محسوس مقوله ی علیت یعنی اختیار [آزادی] واقعیت عینی تامین می کند و همین به حکم واقع، وجود چیزی را اثبات می کند که در حالت نخست (یعنی در نقد عقل نظری) فقط قادر به تصور آن بودیم. از این طریق، آموزه ی غریب ولی قطعی فلسفه ی نقدی نظری مبنی بر این که ذهن اندیشمند در شهود درونی برای خودش فقط یک پدیدار است، درنقد عقل عملی کاملا به اثبات می رسد و این اثبات چندان تمام و کمال است که اگر هم نقد عقل نظری هرگز این قضیه را اثبات نکرده بود، از این طریق به اثبات آن می رسیدیم. به علاوه از این طریق می توانم دریابم که چرا مهم ترین اشکالات در خصوص این نقد که تا کنون به نظرم رسیده است، درست حول این دو مطلب می چرخد: یعنی از سویی واقعیت عینی مقولات در مقام تطبیق آن ها بر دوات معقول که در شناخت نظری، انکار و در شناخت عملی، اثبات شده است و از سوی دیگر، این تقاضای تناقض آمیز که باید خویش را به عنوان فاعل اختیار، ذات معقول و در عین حال از منظر طبیعت فیزیکی، در آگاهی تجربی خویش، پدیدار تلقی کنیم”.