در جلد ششم از مجموعة «تاریخ محلی انقلاب اسلامی» نقش علمای مشهد در روند انقلاب اسلامی بررسی می شود. پس از کودتای 1299 ش. که زمزمه های روی کار آمدن رضاخان شنیده می شد، علمای مشهد همانند دیگر علما، به ویژه علمای نجف نظری مثبت دربارة به روی کار آمدن رضاخان داشتند. به اعتقاد علما حمایت از رضاخان در این دوره ضامن استقلال کشور و موج جلوگیری از تجزیه طلبی کشور می شد. دلیل آنها بر این ادعا، سرکوبی «شیخ خزعل» توسط رضاخان بود. اعتماد علمای مشهد به سلطنت پهلوی چندان به طول نینجامید. انتشار بیانیة مخبرالسلطنه در اوایل شهریور 1306 ش. مبنی بر ممنوع بودن امر به معروف و نهی از منکر و تهدید روحانیان، علمای مشهد را به موضع گیری واداشت. این خیزش و تقابل در واقعة کشف حجاب و طی قیام «گوهرشاد» در سال 1314 ش. به اوج خود رسید. با شروع نهضت امام در سال 1340 ش. و مطرح شدن لایحة انجمن های ایالتی و ولایتی، مردم مبارز و انقلابی مشهد همراه با علما، نقشی بس مهم در حمایت از امام و نهضت ایشان ایفا کردند. وجود دو بیت «میلانی» و «سید حسن طباطبایی قمی» در مشهد و انجمن های مذهبی و سیاسی متعدد نظیر: کانون نشر حقایق اسلامی، انجمن پیروان قرآن و… بر تاثیر هرچه بیش تر مشهد در این دوره افزود. با وفات میلانی در سال 1354 ش. «سید عبدالله شیرازی» از عراق به مشهد سفر و در آنجا ساکن شد. بیت ایشان و قمی نقش مهمی را در جریان های سیاسی و رهبری توده های مردمی در سال های 1356 و 1357 ایفا کردند.