دوره ی صفوی از دوره های میانی تاریخ ماست؛ از این رو پیش از آن، دوره های زیادی از نشیب و فراز تاریخی بر سرزمین ما گذشته و طبیعتا تحولات و دگرگونی های زیادی را در باب نمایش ها به تصویر کشیده است. به سخن بهتر، دوره ی صفوی میراث خوار نمایش ادوار پیشین ایران است؛ طوری که در بعضی موارد، ابتکار از آن ادوار پیش از آن است. بر این اساس کتاب حاضر در دو بخش عمده گنجانده شده است: بخش اول به تعزیه در مفهوم عزاداری، پیدایش و وجه تاثیرپذیری و پرورش و پختگی آن در خلال قرون اختصاص یافته است. صفویان با رسمیت بخشیدن به تشیع در جامعه ی ایران، پاره ای از معادلات تاریخی ایران را به هم زدند و طرحی نو در انداختند. در این بخش تعزیه در دوره ی صفوی بررسی گردیده است. در بخش دوم که در سه فصل سامان یافته است، تمامی نمایش های موجود در جامعه و دربار ایران ارزیابی شده و بروز و شکفتگی آن ها تحلیل گردیده است. در این بخش به سیر تحول و رونق و رواج این نمایش ها و ترکیبات جدید آن ها اشاره شده است. مراسم سوگواری در ایران باستان بین النهرین باستان و دوران اسلامی؛ تعزیه و صفویان، شیوه ی اجرای نمایش های مذهبی، مراسم شتر قربانی، نمایش های غیر مذهبی، نمایش های اهل زور، نمایش های اهل سخن و… عنوان های مطالب کتاب هستند.