قرآن، تقاطع اصلی دین و هنر است. به این دلیل است که نمی توان از قرآن سخن گفت و پاس هنر را به میان نکشید. کشف رابطه ی میان قرآن و هنر (به معنای مطلق و معنوی آن) از بایسته های پژوهش در علوم انسانی است که در کتاب حاضر به پاره ای از این رابطه ها اشاره ای گذرا شده است. برخی از جنبه های هنری قرآن که در کتاب از آن ها یاد شده، عبارت است از: فصاحت و بلاغت قرآن در حوزه ی لفظ و معنی، رعایت اسلوب و تناسبات زبانی آیات مکی و مدنی، به کار رفتن سجع (بیش از آرایه های دیگر) در سور ه های مکی، سازوارگی آیات قرآن، انسجام و روانی آواها، تصویرگری، استفاده از تناقض یا پارادوکس، سهل و ممتنع بودن قرآن، ماندگار بودن، مخاطب قرار دادن دل و جان (ویژگی کلیه ی آثار هنری)، زیبایی و دل نشینی، تاثیرگذاری، تحریف ناپذیری، و چندلایگی آن.