نگارنده در کتاب حاضر، با ارائة مقالاتی، کوشیده است زوایایی از اندیشة «ریچارد رورتی» را در مباحث مختلف فلسفی بیان کند. وی در نخستین مقاله، یعنی «پراگماتیسم و پست مدرنیسم»، به تلافی این دو جریان فلسفی در اندیشة رورتی می پردازد. در مقالة «انتقاد از فلسفة غرب»، به شش مورد از انتقادات رورتی به فلسفة غرب پرداخته می شود. رورتی فلسفة سنّتی را مبتنی بر معرفت شناسی می داند که در آن، ذهن همچون آیینه ای شفاف تلقی شده، که واقعیت بیرونی را منعکس می کند. او «دکارت» را مبدأ این ذهن یا ذات شیشه ای می داند. در مقالة «سه مدل از رابطة میان خود و جهان»، به معرفی سه مدل رورتی دربارة رابطة خود و جهان اشاره می کند. رورتی مدل نخست را «افلاطونی»، مدل دوم را «دکارتی ـ کانتی» و مدل سوم را مدل «فیزیکالیستی» می نامد. او در مقالة «ماهیت زبان»، به بررسی نگاه «پراگماتیستی و داروینستی» رورتی، به مفهوم زبان و مسئلة حقیقت در بستر زبان می پردازد. نگارنده در سه مقالة پایانی کتاب نیز به بررسی جایگاه سه قهرمان فلسفی رورتی، یعنی: «هایدگر، (نقد فلسفه غرب)»؛ «دیویی تحلیل دموکراسی، اخلاق، سیاست» و «وتیگنشتاین (جایگاه نظریة بازی های زبانی)»، در شکل گیری اندیشة او پرداخته است.